تحلیل ویژگی‌های صنایع دستی در راستای توسعه گردشگری میراث فرهنگی (مطالعه موردی: استان مازندران)

گردشگری میراث فرهنگی، یکی از مهم‌ترین شاخه‌های گردشگری فرهنگی است و صنایع دستی، نمونه بارزی از جاذبه‌های میراث فرهنگی محسوب می‌شوند. پژوهش حاضر از نظر هدف، کاربردی و از نظر ماهیت، توصیفی -تحلیلی است و با هدف ظرفیت‌سنجی توسعه گردشگری میراث فرهنگی با تکیه بر صنایع دستی در استان مازندران انجام شده است. داده‌های پژوهش با روش مطالعات اسنادی و بررسی‌های میدانی شامل پرسش مستقیم از گردشگران این استان با ابزار پرسش‌نامه گردآوری شده‌اند. پژوهش حاضر با الگوی (O.P.C.T.L) انجام شده است و شاخص‌هایی همچون کیفیت عرضه، نحوه نمایش، جذابیت فرهنگی و قابلیت حمل‌و‌نقل صنایع دستی و میزان وفاداری گردشگران به بازدید دوباره از مقصد ارزیابی شده‌اند. چند متخصص حوزه پژوهش، روایی پرسش‌نامه را تأیید کرده‌اند. جامعه آماری پژوهش، تعداد 200 نفر از گردشگران بازدیدکننده از فروشگاه‌های صنایع دستی استان هستند که به‌طور تصادفی ساده در دسترس انتخاب شده‌اند. پردازش داده‌های پژوهش با نرم‌افزار SPSS انجام و بر اساس ماهیت داده‌ها و هدف پژوهش، از آزمون‌های تی تک‌نمونه‌ای و ضریب همبستگی برای تحلیل داده‌ها استفاده شد. نتایج نشان می‌دهند که متغیرهای مؤثر بر وفاداری گردشگران در وضعیت مطلوبی قرار ندارند. همچنین، رابطه معناداری بین کیفیت عرضه و میزان وفاداری در سطح 01/0 وجود دارد؛ این وضعیت درباره مؤلفه‌های نحوه نمایش محصولات صنایع دستی، میزان تأثیرگذاری فرهنگی و قابلیت حمل‌و‌نقل نیز وجود دارد.